ΜΕΘΥΣΜέΝΕΣ ΝύΧΤΕΣ

Τ' άστρα σ' αντικρίζουν μ' υποτίμηση,
οι χαρές σου μπάζουν, τα ταβάνια στάζουν...
μάτια σε χλευάζουν... όλοι, σε δικάζουν...
πια, οι μετοχές σου, δίχα ζήτηση.

Τρέχουνε οι μνήμες, βάζουν όπισθεν...
ψάχνουν για διαβάσεις σ' άσπιλες οάσεις,
παιδικές σου φάσεις, που 'χες πριν τες χάσεις...
τότες, που βρισκόσουν στα μετόπισθεν.

Νύσταξες, μα μένεις... άγρυπνος φρουρός,
μιας ζωής ληγμένης, αποτελειωμένης...
προ καιρού καμένης κι αποτεφρωμένης.
Σ' έναν άδειο κήπο... είσαι κηπουρός.

Μεθυσμένες νύχτες σε τρεκλίζουνε,
πέρασες τα χρόνια σ' άγονα σεντόνια....
κ' ήρθανε τα χιόνια, πού 'ν' τα χελιδόνια,
τη φωλιά τους, τώρα, πού τη χτίζουνε;

κουμέττος κ.
(30/10/16 - 02:02, λευκωσία)