ΧΩΡΚόΝ ΜΟΥ, ΚΟΡΜΑΤΖΙήΤΗ ΜΟΥ...

αχ, φως των αμαθκιών μου,
το χώμαν των παππούων μου,
αρφάων τζιαι αρφούων μου,
γονιών μου τζιαι δικόν μου.

Στον κόρφον σου αντρώθηκα,
ξεδίψασα στη βρύσην,
κολύμπησα στες θάλασσες,
πεντάμορφες παντάνασσες,
που το βορκάν στη δύσην.

Τζι' αν πρόσφυγας εγίνηκα...
με βίαν, με το ζόριν,
μες στην καρκιάν η κόψη σου,
στη μνήμη μου η όψη σου.....
ασπίδα μου τζιαι δόρυν.

Την πλάσην τζι' αν μου τάξουσιν,
εσέναν, να ξηάσω....
ευτύς, θα σέ εθκιάλεα.........
τζιαι τ' όνομαν σου θα 'λεα.......
τζιαι ούλλα ας τα χάσω.

Την Άγιαν μέραν καρτερώ,
κανεί, Θεέ μου, πόσο;
Tζιαμαί, που με ξερίζωσαν.....
τζιαι με καμόν περίζωσαν...
τζιαι πάλε να ριζώσω.

Στην εκκλησιάν τ' Άη Γιωρκού
η λευτερκά να φέξει...
τζιαι ο Τβερίης, που χαράν........
να πάρει την κατηφορκάν,
στον κάμπον μας να τρέξει.

Κουμέττος Κ.
(27/3/2016, Λευκωσία)