ΑΠόΡΘΗΤΕΣ ΘύΜΗΣΕΣ...

Αδέσποτος ο έρωτας...
εξώγαμα φυτεύει,
βαπόρι μες σ’ ωκεανό...
γεννιέται κάθε πρωινό,
κουνιέται πλώρα-πρύμα,
λοστρόμο καραβόπανο
τυλίγει˙ είναι κρίμα,
ενώ μια μάνα στεριανή......
Ινδή, Κινέζα, Ουκρανή,
σπαράζει, μνημονεύει...
γκρεμίζεται ο ουρανός,
κι η Γη χαροπαλεύει.

Προσκύνησα την όψη σου
μες σε εικονοστάσι,
θυμιάτισα το σώμα σου,
στο αχυρένιο στρώμα σου,
προτού το μαγαρίσω,
του δέρματός σου, σπιθαμή...
ξοπίσω, δε θ’ αφήσω,
η γλώσσα μου σκουπίστρα του,
η σβήστρα του κι η ξύστρα του,
το στόμα μου καφάσι,
στο Γολγοθά ο Κύριος,
ριγά σε κάθε στάση.

Η Όστρια αμμοθύελλα...
στη ράχη κουβαλάει,
Λεβάντες φέρνει της αυγής,
στ' απόμακρα κάθε ψυχής,
αχτίδες στο περβάζι,
ο Ζέφυρος πρωτεύουσα...
Ρωμαίων την αλλάζει,
η Τραμουντάνα, με ψυχρό...
πού 'ν' του Ελύτη μας τα Ρω;
υφάκι μάς γελάει...
κι ο χρόνος μες στες όχθες του,
αμέριμνα, κυλάει.

Δανείστηκα τα χείλια σου,
για να ’χω ν’ αναπνέω,
φιλί σου το ταρίχευσα,
και στ' άπειρο το φύτευσα,
αθάνατο να μείνει.
- Θυμάσαι, που σε λύγιζα...
σε χωματένια κλίνη;
Σε κορυφές σ’ ανέβαζα...
κι αμέσως σε κατέβαζα,
με στεναγμό βαθμιαίο...
το σώμα μου στο σώμα σου,
φαινόταν σιαμαίο.

Απόρθητες, οι θύμησες...
που ζύμωσα για σένα,
αδύνατον για άνθρωπο...
ακόμη, κ' υπεράνθρωπο,
να ’ρθει να τις αλώσει,
τ’ αγιάζι, κάθε πρωινό...
ποθεί να τις ξηλώσει,
μα όσο κι αν το προσπαθεί,
στο ξέβαθο ή στο βαθύ,
αντίκρισμα: ΚΑΝΕΝΑ,
για μένα θα 'σαι, μάτια μου,
μια Παναγιά παρθένα.

Koυμέττος Κ.
(13/3/2012, Λευκωσία)