ΑΓΙάΤΡΕΥΤΗ ΠΛΗΓή!

Ξεθωριασμένοι ουρανοί,
οι νύχτες, δίχως άστρα...
κ' η μοίρα σ' ό,τι κι αν ποθώ,
γελώντας μπαίνει στο χορό...
και κάνει μια χαλάστρα.

Μανούλα μου, αγάπη μου,
πνοή μου και ψυχή μου,
γιατί δε μου τ' ανέφερες;
ο κόσμος, που με έφερες....
αγιάτρευτη πληγή μου!

Αντιλαλούν οι εποχές...
στων Ελαιών τον Κήπο,
και μέσα στη ζωούλα μου,
χτυπάει η καρδούλα μου,
μονό... θλιμμένο χτύπο.

Κουμέττος Κ.
(9-11-2013, Λευκωσία)