ΧΡΥΣάΝΘΕΜΟ ΠΛΟΥΜίΔΙ

σ' όσους "έχασαν" τον άνθρωπό τους....

Νυχτών' η μέρα... πώς ποθώ...
τ' ανθόκλαδά σου χέρια,
τα χάδια σου πού πήγανε...
πώς τό 'καναν και φύγανε
κι εγίνανε αστέρια;

Αγάπη μου, κι αν σάλπαρες...
για μακρινό ταξίδι...
η όψη σου στη μνήμη μου
-χρυσάφι μου κι ασήμι μου-
χρυσάνθεμο πλουμίδι!

Με άδεια την αγκάλη μου...
τες νύχτες κι αν πλαγιάζω,
μες στ' όνειρό μου σε φιλώ,
από τη μέση σε κρατώ...
και μ' άλλην δε σ' αλλάζω.

Κουμέττος Κ.
(24/2/2016 - 21:12, Λευκωσία)