ΣΤΗΜέΝΑ ΠΑΡΑΜύΘΙΑ

Δακρύζουνε τα γιασεμιά,
ξεραίνουνται ανθώνες,
Απρίλη, μήνα άνοιξης,
πού είν' η ευωδιά σου;

Ο Φοίνικας φορά ντροπής
χακί με κηδεμόνες.
Εβίβα πρώτη, Χουντικέ;
(Θα έρθει κ' η σειρά σου!)

Της Κύπρου η κερκόπορτα
ανοίχθηκε μ' εμφύλιο.
Διχόνοια, πάλιν άπλωσες
τ' ανήθικα φτερά σου;

Oι Ίνκας χτίζανε ναούς
προς το Θεό τους Ήλιο.
Παμβώτιδα, λυκνίζεσαι
μες στα γλυκά (!) νερά σου;

Ελλάς μου, δεν προνόησες
ν' αλλάξεις τα πανιά σου;
Η κόρη τού Αγήνορα
σε πίνει ξεροσφύρι.

Για ένα κρίνο, ω Μαριάμ,
διεσώθ' η παρθενιά σου;
Oλονυχτίς, γκρεμίζεται
της Άρτας το γιοφύρι.

Οι "πόλεμοι" στο στόχαστρο
δεν κάνουνε διακρίσεις,
Εβραίοι, Ρώσοι, Γερμανοί...
φυλές τής οικουμένης,

εντός μας έχουμε ζωή,
μονάχα, μίας χρήσης,
ψευδαίσθηση να ζήσουμε
πατρίδας δοξασμένης.

Αντίπερα, σαν φτάσουμε
κ' ιδούμε την αλήθεια,
τον άνθρωπο, που μίσησαν,
ψυχές μας θ' αγαπήσουν.

Τα πάντα, όσα πίστεψαν
―στημένα παραμύθια,
για να 'χουν κάποιοι τη βολή,
καλύτερα να ζήσουν!

Κουμέττος Κ.
(23-2-2012, Λευκωσία)