Ω, ΑΝΟΙΞΙΣ!

Ω, άνοιξις! Εφάνηκες με τ' άνθη σου τα πρώτα
και τ' ουρανού μ’ αγιόκλημα τυλίγεις τη θωριά του˙
για πρόταξε τα στήθη σου και φύλαγε τα νώτα,
μπας κι ο Φλεβάρης ξέχασε να ρίξει τη ζαριά του.

Των γιασεμιών μοσχοβολιές σ' αιθέρες αρμενίζουν,
γαρδένιες και τριαντάφυλλα στολίζουνε στεφάνι,
δυο τσέλιγκες σε μια πλαγιά πεδιάδες ατενίζουν
κι η μάνα μου στον κήπο μας ποτίζει το μποστάνι.

Τα χελιδόνια έφτασαν και φτιάχνουν τις φωλιές τους,
σαν τον πηλό απλώνουνε: δεινοί χτιστάδες μοιάζουν,
που έχουν στο γονίδιο τους ζωγράφων πινελιές τους˙
τα μάτια όσων τις κοιτούν με δέος τις θαυμάζουν.

Μυριάδες βγήκαν χρώματα, πλουμίστηκαν οι κάμποι,
η φύση σε ανάταση σκορπάει τη χαρά της
κι η Πούλια με ολόγιομο χαμόγελο -που λάμπει-
υψώνει τ’ άστρα της ψηλά, χωρίς το μακαρά της.

Της Περσεφόνης τα παιδιά: ο Βαγγελιώτης Μάρτης,
ο Γρίλλης ο Απρίλης της κι ο Μάης/Κερασάρης,
ο πρώτος είναι φυτευτής, γνωστότερος σαν γδάρτης,
ο δεύτερος τριανταφυλλάς κι ο τρίτος λουλουδιάρης.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(1/3/2012, Λευκωσία)