ΕΛΛάΔΑ ΜΟΥ, ΑΘάΝΑΤΗ!

Απ' το Μαντείο των Δελφών...
χρησμό, Πυθία, στείλε...
και Δία πέψε μας μ' Ερμή,
καλώς να έρθουν καθαρμοί,
παλιέ καλέ μου φίλε!

Σταυρός και μία θάλασσα...
περήφανη σημαία
―Ελλάδα μου, αθάνατη...
ποτέ σου, πεισιθάνατη...
ελπίζουσα, γενναία!

Στην Ολυμπία κότινος
ελιάς σε αναμένει...
Σωκράτης, ο Αισχύλος σου,
η Κρήτη, Θράκη, Κύπρος σου...
με φλόγα... αναμμένη!

Στην Πάτρα, Σαλονίκη σου
κι εκείθε στον Περαία...
οι κόρφοι σου: λιμάνια μας,
τες νύχτες πυροφάνια μας...
μα κι όμορφη παρέα!

Ασβέστωσε τα χέρια σου,
σ' ολόλευκο ξωκλήσι...
αρχόντισσά μου Παναγιά...
στα χείλη δώσ' μου τα φιλιά...
αχ, η καρδιά ν' ανθίσει.

Νησιά -παντού- κατάσπαρτη...
σ' Ιόνιο, στο Αιγαίο...
για τσάρκα βίρα άγκυρες,
επιλογές μας άπειρες...
"σε αγαπώ!", σ' το λέω.

Λαοί -πολλοί- βυζάξανε...
απ' τα δικά σου στ/ήθη...
κι αν κάποιος σε κατέκτησε...
(τη φυλακή του έκτισε)
συνάμα, κατεκτ/ήθη!

Στα μάτια, έμπα... χόρεψε...
ενός Ζορμπά -λεβέντη-
μες στους αιώνες λέγεται:
"ο σκλάβος σκλάβος γένεται...
ωσάν δεχθεί αφέντη!".

Ο Παρθενώνας σε θωρεί
απ' την Ακρόπολή σου,
καθώς Ελύτης, Περικλής,
θαυμάζει κι ο Εμπεδοκλής...
την αγλαή ψυχή σου!

κουμέττος κ.
(30/6/15 - 19:46, λευκωσία)