ΧΡόΝΟΣ... ΠΑΤΡόΝΟΣ...

Χαράματα, σ' αντάμωσαν
πνιγμένη στην οδύνη.............
την Πόλη σου την άλωσαν,
εσένα, ξεχαρβάλωσαν...
και της καρδιάς την κλίνη.

Μια θάλασσα ο πόνος σου,
η γεύση σου αρμύρα...
κι εσύ, φαντάζεις: κλώνος σου,
ο χρόνος σου πατρόνος σου.........
και η χαρά σου στείρα.

Φτωχεύσαν τα παλάτια σου...
κ' οι φίλοι σου χαμένοι...
μηδέν, πια, τα καράτια σου,
αχ, κι έγιναν τα μάτια σου...
καθρέφτες ραγισμένοι.

κουμέττος κ.
(14/10/2016 - 19:02, λευκωσία)