ΤΖΙ' ΑΝΤάΝ ΦΩΝάΖΩ "Α ΜΑΝά"...

στη μάνα μου (†)

Το σπίτιν μας εφκιόρωσεν,
νοικοτζιυράν εν έσσει...
τζιαι που της λύπης τον καμόν,
το δάκρυν, σαν τον ποταμόν,
νύχταν τζιαι μέραν τρέσσει.

Της ζήσης το καντήλιν σου
ποιος λίβας σ' το 'σσει σβήσει....
τζιαι τζιείν' το τρυφερόν φιλίν...
που 'τουν που μέλιν πιο γλυτζιήν,
σαν ήλιος έσσει δύσει.

Τζι' αντάν φωνάζω "α μανά"...
τζι' απάντησην εν παίρνω,
ψηλά, δικλώ στον ουρανόν........
μ' έναν παράπονον πικρόν
τζι' ευτύς στο χώμαν γέρνω.

κουμΕττος κ.
(8/1/17 - 12:44, λευκωσία)