ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟ

Αγκάλιασα τον Χάροντα, τον φίλησα στο στόμα,
τα ήπιαμε, γενήκαμε απ' το μεθύσι λιώμα˙ 
κι αφού λεπτού κρατήσαμε σιγή -εις μνήμη ζώντων-
μονόδρομο επήραμε, αυτόν των τεθνεόντων.

Στον Άδη, σα διαβήκαμε, γελούσαμε με βρόντο,
ο Πλούτωνας μάς δώρισε βαζάκι περγαμόντο.
Γλυκός που είν' ο στεναγμός στου κουταλιού την κοίλη˙
σ' αδράχτι μια υφάντρια περνά ζωής σφοντύλι.

Οι κατοικίες των νεκρών μιαν ευωδιά σκορπίζουν,
τα σώματα -αργόπνοα- στο βάρος τους λυγίζουν
κι απόκληρες οι θύμησες συμπράττουν με τ' αγέρι,
καθώς φρουτάκια ορφανά γυρνούν σε κουλοχέρη.

Αινείας με τον Σίβυλλα, Ορφέας κι ο Θησέας,
Ιησούς Χριστός κατέβηκαν, αλλά κι ο Οδυσσέας,
μα έστρεψαν κι επέστρεψαν στη ζήση πάλι πίσω˙
η Ευριδίκη φώναξε: "Μπροστά σου... μη γυρίσω!"

Η Περσεφόνη καρτερεί μιας άνοιξης κλωνάρι,
για έξι μήνες θλίβεται, αναζητάει χάρη˙
κι η Δήμητρα -η μάνα της- αχ, πώς την αναμένει,
δακρύζει η καρδούλα της, στα δύο μοιρασμένη.

Λευκή, Μινθώ -δεν ντρέπεστε- το κέρατο πληγώνει˙
το σώμα σας κατάδικο στο χώμα θα ριζώνει.
Ο Ηρακλής τον Κέρβερο στη Γη τον ανεβάζει
κι ο Ευρυσθέας, λέγεται, στη θέα του τρομάζει.

Στον Κάτω Κόσμο διαιτητής σφυρά -διαρκώς- μια λήξη,
να εύχεστε το σφύριγμα τ' αυτιά σας μην αγγίξει,
καθώς του Κρόνου ο υιός γελάει πάνω σ' άρμα,
τ' αγνώστου χρόνου μπαμπεσιά τυφλώνει κι άλλο κάρμα.

Τρεις συλλαβές η γέν-νη-ση κι ο θά-να-τος, επίσης,
ισορροπί' απόλυτη ανατολής και δύσης.
Αιδοίο, σπρώξε τον καρπό˙ προϊόν σου, Συνουσία,
πριχού η πύλη να φανεί... γνωστή: Aχερουσία!

Koυμέττος Κατσιολούδης
(12/8/2012, Λευκωσία)