ΠΟΛΗ

Δικέφαλη φτεροκοπάς σ’ Ευρώπης γη κι Ασία˙ 
στον Λύγο διεπράχθηκε, πριν χρόνια, συνουσία.
Ο Βύζας/κύρης σ' έσπειρε, τον Βόσπορο πλουμίζεις,
διελεύσεις πλοίων/βαποριών -αιώνες- τις ρυθμίζεις.

Κεράτιος ο κόλπος σου, γεννάει πόθου χνώτο,
συνδέεις Μαύρη Θάλασσα με Μαρμαρά στο νότο.
Τα Μέγαρα σε προίκισαν με Θεία όψη, χάρη.
- Aχ, κόρη 'σύ πανώρια, ποιος θα 'ρθει να σε πάρει;

Ελένη, δες τον γιόκα σου, καμάρι τής ζωής σου!
Θεού Υιό Τον πίστεψε, κατόπιν, προτροπής σου.
Την Πόλη ερωτεύθηκε, της δίνει τ' όνομά του,
αφού μ’ αυτήνε διάλεξε να χτίσει τη γενιά του.

Oι Βένετοι, οι Πράσινοι, Λευκοί˙ αντάμα, Ρούσσοι,
Συγκλητικοί στασιαστές σ' εμφύλιο γιουρούσι.
Του Νίκα Στάση έφερε: συντρίμμια, θλίψης μπόρα˙
Υπάτιος εκτελέσθηκε. Θωρεί η Θεοδώρα.

Παρέβηκες, Ιουλιανέ, αρχές Καινής Διαθήκης.
Με ξίφος των Ολύμπιων θεών, εκτός της θήκης,
ανέσυρες τους Εθνικούς και πάλι στο προσκήνιο.
Του χθες φαντάζεις όργανο˙ το ύφος σου πειθήνιο.

Το Σχίσμα αγεφύρωτο, οι Εκκλησιές ερίζουν,
διχόνοια, φτώχεια, ερημιά, το μέλλον καθορίζουν.
Μαρμάρωσε ο Βασιλιάς! Ημέρα; Aποφράδα!
Sultan Μehmet -o Πορθητής- φυσά και σβήνει δάδα.

Κερκόπορτα, πώς άνοιξες κι αλώθηκε Φανάρι;
Eυχή ποιανού πραγμάτωσες τού Αλαντίν λυχνάρι;
Tης προδοσίας το φιλί, ποιος χάραξε στα Τείχη;
Αλήθεια, πόσο καημό θα κουβαλάνε στίχοι;

Aνθούσα; Βασιλεύουσα; Αugusta Antonina;
İstanbul... και Επτάλοφος; Φαντάζεις θεατρίνα!
Για ξύπνα, Μεγαλόπολις! Βυζάντιο, ήθος φέρε!
Βασίλισσα των πόλεων! Ω, Nova Roma, χαίρε!

Tης πλάσης ομορφότερη τού Κωνσταντίνου Πόλη,
οι Πέρσες σε ορέχτηκαν, Λατίνοι και Μογγόλοι.
Καιροί πολλοί κι αν πέρασαν, λαχτάρα σου; Ελλάδα!
- Αγια-Σοφιά, τι καρτερείς;
- Ανάστασης λαμπάδα!

Κουμέττος Κατσιολούδης
(29-5-2011, Λευκωσία)