Ο άΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙώΤΗΣ

Σταυρώνουνται ελιόκλαδα,
σταθμίζουνται μ' αλφάδι,
τα κυπαρίσσια ορφανά,
θρηνούσα η Νιόβη,

τα νέφη -με βαρύτητα-
απλώνουνται στον Άδη,
η Άτροπος το νήμα σου,
αδίσταχτα, το κόβει.

Πατέρας, μάνα; Άφαντοι!
Ταυτότητα καμία,
ψυχή σου στέκει άταφη
κι αναζητά το σώμα,

τα λόγια σου μεσίστια,
σα Θρήνοι Ιερεμία,
η μόνη τους παρηγοριά
―δε θα γενούνε χώμα!

Βεζούβιος σε σπλαχνίστηκε,
η Θήρα σ' αγκαλιάζει,
μετέωρη η λάβα τους˙
σ' εσέναν μην ξαπλώσει,

σε μία χούφτα μάζεψε...
τις πίκρες, το μαράζι,
ο Θουκυδίδης θέλησε...
τον πόνο σου να νιώσει.

Τσουνάμι γλύφει τη Nιχόν,
σεισμός ξυπνά Σαγκάη,
Σαχάρα με τον Χαρματάν...
σκοτώνουν τα παιδιά τους,

Αργεντινή κι ο Καναδάς...
δεν έχουν ίδιο Μάη,
στην Ουκρανία τρων κουλίτς˙
Ανάστασης ψωμιά τους!

Παρίσι μου, κατεύνασε...
τον πόνο κάθε μήτρας,
βαθιές πληγές βαλσάμωσε...
με τη δροσιά τού κλέους,

στεφάνωσε τις οιμωγές
-λυγμούς μοιρολογήτρας-
με Requiem/Ανάπαυσις...
του Mozart Amadeus.

Ανθρώπου μοίρας ένδοξης...
η κάθε γη και τάφος,
βαφτίζεται η μνήμη του...
σε νάματα τής νιότης,

η όψη του αμάραντη,
Πατρίς η αγιογράφος,
ανάγλυφο προσκύνημα:
ο Άγνωστος Στρατιώτης!

Κουμέττος Κ.
(23-2-2012, Λευκωσία)