Η ΛΕΜΕΣόΣ ΤΟύ έΡΩΤΑ

Μουντός καιρός κ' η Λεμεσός ζωσμένη γκρίζα νέφη,
του Ήλιου τού Ηλιάτορα λιαίνουνται αχτίδες,
μα έλα που ρομαντικές καρδιές κάνουνε κέφι,
να χτίζουνε τα όνειρα μ' ασθμαίνουσες ελπίδες.

Οι Γιωργαλλέτοι φύλαξαν πολύχρωμες τραγιάσκες,
τα μαντολίνα σίγησαν... τον πόνο δεν αντέχουν,
απόκριες πάνε, έφυγαν˙ μαζί τους πήραν μάσκες,
μα τα δικά μας σώματα ν' ανταμωθούνε τρέχουν.

Παγκάκι ολοστρόγγυλο συμπράττει με το κάρμα,
απρόσμενα, μας προσκαλεί σε "δείπνον" κατ’ ιδίαν,
του Ποσειδώνα οδηγεί ιππόκαμπος το άρμα
κι ο Πήγασος υπηρετεί στον Όλυμπον τον Δίαν.

Ψυχραγεριά κι αντίκρυ μας αρόδο τα βαπόρια,
μ' εσένα στην αγκάλη μου νανούρισμα υφαίνω,
τις μέρες που περάσανε, που μας κρατούσαν χώρια,
σαν άγκυρες σ' ένα βυθό καραμοσάλι δένω.

Σφυγμομετρώ τον έρωτα, κρατώντας σου τη μέση,
με τ' άλλο χέρι απαλά χτενίζω τα μαλλιά σου,
δεν ξέρω, δε σε ρώτησα: "Σ' αρέσει, δε σ' αρέσει;"
μπορεί και να φοβόμουνα ν' ακούσω τη λαλιά σου.

Το κύμα πλέκει βότσαλα μες στης ακτής την άμμο,
βουβά τα αυτοκίνητα -ιδρώνουν λαμαρίνες-
ευχή τυλίγει τα προικιά, που αναμένουν γάμο,
στο δέρμα σου τα χάδια μου φαντάζουν μπαλαρίνες.

Κουμανταρίας ευωδιές με αρπισμούς κιθάρας,
διαχέουνται υπέργεια και φτάνουν ως το Κούριο,
Ριχάρδος Βερεγγάρια νυμφεύεται Ναβάρρας˙
Μεσαίωνας ζωγράφισε εις το Κολόσσι φρούριο.

Αντίλαλος τού μέλλοντος σκορπίζεται τριγύρω,
στερνίζεται το πάθος μας τα όσα λεν προφήτες,
στα χείλια σου υγρό φιλί ποθώ μα δε σερβίρω,
καθώς σ' ένα ναυάγιο χαμογελούνε δύτες.

Κουμέττος Κ.
(4-3-2012, Λευκωσία)