ΛΑΡΝΑΚΑ: ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΖΗΝΩΝΑ

Στέκουν γραμμή οι άμαξες μπροστά στις Φοινικούδες,
ο Κίμωνας απ' τα βαθιά νεκρός βροντοφωνάζει,
ουρλιάζουν απ' τη θλίψη τους -στεντόρια- αλεπούδες,
ο άνεμος σφυροκοπά κι ο Αίολος διατάζει.

Ο Λάζαρος -Επίσκοπος- διαβάζει προσευχές του,
ο Ζήνωνας φιλοσοφά το Λόγο και τη Φύση˙
ραντίζουν στωικότητα ψυχής οι διδαχές του,
ο Ξενοκράτης, Κράτητας: τον είχαν κατηχήσει.

Oι Φοίνικες φυτέψανε τη "Νέα Πόλη": Kίτιον˙
πριν χρόνια μεριμνήσανε Αθάνατη να μείνει
κι αν στο λιμάνι μοίρασε σ' αλλοδαπούς συσσίτιον,
αδιάκοπα κι ατέλειωτα θα έχει για να δίνει.

Τη Λάρνακα -απλόχερα- η Παναγιά πλουμίζει,
σαν δίπλ' από την Ουμ Χαράμ ο λίθος αιωρείται˙
Αρμύρα γένεται νονά: Σαλίνες τη βαφτίζει.
- Ασσύριοι, με Αιγύπτιους γιατί ξιφομαχείτε;

Η αίγλη σου απύθμενη˙ τον Νώε γοητεύει,
στα πόδια σου γονυπετείς, πολλών φυλών μνηστήρες,
μα έσω η καρδούλα σου σαν καλογριά νηστεύει
κι απλώνει χέρι σ' ορφανά, σε πρόσφυγες και χήρες.

Κουμέττος Κ.
(20/4/2012, Λευκωσία)