ΔΥΟ ΘάΛΑΣΣΕΣ ΤΑ ΜάΤΙΑ ΣΟΥ...

μυριάνθεμα παρτέρια,
δυο ουρανοί, δυο σύμπαντα...
τα δυο λευκά σου χέρια. 

Αντιλαλούνε τα βουνά
στην πλάση τ' όνομά σου,
σαν παίρνω σχήμα τής καρδιάς,
σε κάθε άγγιγμά σου.

Στα χείλια σου ροδόσταγμα
αδιάκοπ' αναβλύζει
κι εγώ, εκεί, προσκυνητής...
Παράδεισος μυρίζει!

Αν ήταν να 'χα μια ευχή
θα ήταν μη σε χάσω...
μ' εσένα στην αγκάλη μου,
ποτέ δε θα γεράσω.

Γιατρειά τής κάθε μου πληγής,
για μέ το πρόσωπό σου...
κι αθανασίας συνταγή
είν' το χαμόγελό σου.

Στο χνώτο της ανάσας σου
μοσχοβολώ κι ανθίζω...
κι όση μ' απέμεινε ζωή,
πάρ' την ―σου την χαρίζω!

Κουμέττος Κ.
(18/5/14 - 10:31 μ.μ, Λευκωσία)