ΔΙΧόΝΟΙΑ

Γρηγόρη μου, στον Μαχαιρά:
"Μολών Λαβέ!", κραυγάζεις˙
η Λευτεριά σ' ασπάστηκε, 
το σώμα σου λαμπάδα,
φτερά βγάζεις στα χέρια σου,
πετάς -ψηλά- ρεμβάζεις˙
μα όσα μας παρέδωσες.......
τα έζωσε θαμπάδα.

Πατρίδας, χώμα ιερό............
χαρίσαμε πεσκέσι,
ο Τεύκρος, μα κι ο Κίμωνας
δακρύζουν στην αρμύρα.
Ντροπή! Ο Πενταδάκτυλος.....
φορά Αττίλα φέσι,
η Μοίρα μάς περιγελά˙
χωρίς ελπίδα: στείρα!

Κερύνεια μου, Βαρώσι μου,
μοιράστηκε η Χώ_ρα,
της Μόρφου αγναντεύουμε
πορτοκαλιές με κιάλια,
η μαύρη ήρθ' επώδυνα,
θανάτου, πίκρας ώρα...........
το Εβδομήντα Τέσσερα
μάς ρήμαξαν τσακάλια.

Αλλοίμονο και τρισαλί............
κατάρα, που μας δέρνει,
μες στους Αιώνες, δυστυχώς,
βαριές οι οφειλές μας,
ο χρόνος πόνο τής σκλαβιάς,
αδιάκοπα, μας φέρνει,
σχεδόν, χωρίς αντίκρισμα:
κεριά κι οι προσευχές μας.

Πληγές μας, ανεπούλωτες........
το αίμα να θωρούμε.
Δεν θα αλλάξει η ροή,
δεν θα 'ρθει άσπρη μέρα,
(αυτήν καιρούς, που... όλοι μας˙
δεν ξέρω, καρτερούμε;)
αν τη Διχόνοια -παστρικά-
δεν διώξουμε στα................. πέρα!

Κουμέττος Κ.
(6-1-2011, Λευκωσία)