ΑΧ, ΚΥΠΡΟΣ ΜΟΥ!

Μας χαιρετά η άνοιξις, 

κουνά φευγιού μαντήλι,

κι η Αφροδίτη -στα βαθιά- 

μ' ένα μαράζι αγκαλιά,

κοιμάται σε κοχύλι.

Ο Ποσειδώνας σεργιανά, 

την αγωνία σπέρνει,

αυτό που λέν' όλοι ζωή, 

στον ερχομό και στη φυγή,

χαρές και πένθη φέρνει.

Σε περιγιάλι σου ποθώ, 

αχ, Κύπρος μου, να δύσω˙

ν' αγνάντευα το πέλαγος, 

προτού αποδημήσω,

ν' αγκάλιαζα τον ουρανό, 

να ρίζωνα στην άμμο,

να έστελνα κρασί, χαλκό˙ 

σε Κρήτη, Ύδρα, Σάμο.

Καράβι να φαινότανε...

μες σε αφρούς κυμάτων,

ορίζοντες να διέσχιζε,

το νόημα να έσχιζε.......

επώδυνων μαντάτων.

Το δάκρυ μου μην έσταζε 

μην έσμιγε μ' αρμύρα˙

των ναυτικών μνημόσυνο, 

ας ήτανε χαρμόσυνο.......

για Πράξανδρο, Κινύρα.

Κουμέττος Κ.

(31/5/2012, Λευκωσία)