ΑΧ, ΣΠΛΑΧΝΟ ΜΟΥ!

Στον Πιερή Αυξεντίου

Συγκράτησα το δάκρυ μου, ομπρός τους μη σε κλάψω,
δε σ' άξιζε, Γρηγόρη μου, ταπείνωση μου τέτοια˙
τις σάρκες σου, σαν άγγιξα -καντήλι θα σ' ανάψω-
ο πόνος μου ισάξιος με χίλια δυο σεκλέτια.

Κατράμι η καρδούλα μου, θρηνεί για την πνοή σου˙
αλλοίμονο, στη μάνα σου... πώς θα της πω τα νέα;
Aν μπόραγα θα έμπαινα στη θέση τη δική σου,
προτού το νήμα σου -δειλοί- στο κόψουνε χυδαία.

Για δώσ' μου, κύρη, δυο στροφές -για λίγο ξεκουράσου-
στον Ζήδρο μας το σήμερα με λόγο να μηνύσω:
Tο Χρέος έπεσε βαρύ, λυγίζουν τα παιδιά σου,
καθώς η Κύπρος μας μισή... ποθά να έρθεις πίσω!

Ξεκούρδιστο το ήθος μας, μ' αιδώ σε ατενίζει,
για μια Ιδέα πρόσφερες θυσία το κορμί σου,
ω, Αητέ Δικέφαλε, τη Μοίρα ποιος ορίζει;
Πώς θα 'θελα να μου 'δινες, για πάντα, την ορμή σου!

Καμπάνα πένθιμα ηχεί κι εγώνι πώς θα ζήσω;
Αχ, σπλάχνο μου... αχ, γιόκκα μου, ανθέ μου, εύοσμέ μου,
χωρίς εσέναν κάλλιο 'ναι -ευτύς- να ξεψυχήσω,
Θεέ μου, που 'χασες Υιόν˙ πώς άντεξες, για πε μου;

Koυμέττος Κατσιολούδης
(9-7-2012, Λευκωσία)