ΠΙΑ, ΔΕΝ έΧΩ ΜάΝΑ...

στη μάνα μου († - 28/5/2009)

Πένθιμες καμπάνες, νεκρικές πομπές μου,
θύμησες με ζώνουν, που 'ρθαν απ' το χθες μου.
Σ' ουρανούς γαλάζιους, γκρίζα σύννεφά μου,
χάθηκε το γέλιο, όπως κ' η χαρά μου.

Νοσταλγώ να παίξω σε παιδιών αλάνα,
τότε, που 'χα... τώρα... πια, δεν έχω μάνα.
Ξενιτιά το σώμα, που με περιβάλλει,
έχασα Πατρίδα, δεν υπάρχει άλλη.

Στέρεψαν τα στήθια, έλειψε το γάλα,
Θέε μου, πώς ποθάω... τοσοδούλα στάλα.
Άνοιξη, μη φεύγεις -τέλη, κάθε Μάη-
τ' όνειρο, που είχα... μπάρκαρε και πάει.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(14/6/2016, Λευκωσία)