ΕΚΑΝΕΣ ΑΡΧΗ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Τη μορφή σου ζωγραφίζω, ο καμβάς μου το φεγγάρι,
τ' όνομά σου το πλουμίζω με διαμάντια, κεχριμπάρι.
Έλα, δώσ' μου τα φιλιά σου -φέγγουν έρωτα τ' αστέρια-
δες, χτενίζουν τα μαλλιά σου, σαν χτενιές τα δυο μου χέρια.

Κρύβομαι στην αγκαλιά σου, με τυλίγ' η ζεστασιά σου,
σαν ακούω τη λαλιά σου, της ψυχής τη σιγαλιά σου.
Ως το Δία, ως τον Κρόνο... διέλυσες καρδιάς μου πόνο,
διέλυσες το κάθε ψέμα, είσαι της ζωής μου στέμμα.

Είσαι το χαμόγελό μου, κάθε βράδυ τ' όνειρό μου,
Άγιο Φως μου στο σκοτάδι είναι το δικό σου χάδι.
Γιάτρεψες πολλές του χθες μου: λύπες, πίκρες κι ενοχές μου,
όλα όσα είχα ζήσει, μόνο, μ' είχαν απελπίσει.

Με βασιλικού κλωνάρι κάθε ίχνος σου και χνάρι,
με ροδόσταγμα ραντίζω -σ' αγαπάω, το γνωρίζω-
σαν τα μάτια δακρυσμένα μνημονεύουν περασμένα,
δεν θα είναι ξεχασμένα, διότι έφεραν εσένα!

Μ' έβγαλες από το έλος... έκανες αρχή το τέλος,
πίστεψα πως η αγάπη ήταν μια οφθαλμαπάτη,
πως οι άνθρωποι, τι κρίμα, τα μετρούν όλα με χρήμα,
πως η λάμψη μες στα μάτια κίβδηλα είναι καράτια.

Koυμέττος Κατσιολούδης
(22-1-2012, Λευκωσία)