ΚΑΡΑΒΟΚύΡΗ ΜΟΥ, ΣΟΦέ...

στον Γλαύκο Κληρίδη

"Μητρός τε και πατρός τε 
και των άλλων προγόνων απάντων
τιμιώτερον εστίν η πατρίς" (Πλάτων: Κρίτων, 51β.)

Μες σε αγέρηδες, βροντές, μες σε βρόχες και χιόνια,
η ρωμαλέα σου Ψυχή, μαχόταν με δαιμόνια...
το θάρρος απαράμιλλο, η τόλμη της περίσσεια,
στο ήθος της ατάραχη... χωρίς αλισβερίσια.

Κι αν προς γαλάζιες θάλασσες άνοιξες τα πανιά σου,
στο χώμα, που αγάπησες... άφησες την καρδιά σου.
Καραβοκύρη μου, σοφέ, διορατικέ Κληρίδη,
η Κύπρος σου, αχ, σ' έχρισε... τέκνο της άξιο, ήδη!

Μες σε φουρτούνες άγριες, μες σε ομίχλες σ' είδα,
το σκάφος σου, η έγνοια σου, που το 'λεγαν Πατρίδα...
να μην μπατάρει... μην πνιγεί, από το πλήρωμά σου,
ουδένας ναύτης, μη χαθεί... μας είχες, σαν παιδιά σου.

Κουμέττος Κ.
(19/11/2013, Λευκωσία)