ΠέΤΑ, ΨΗΛά, ΧΑΡΤΑΕΤέ...

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
στ' αγέρα τα πελάγη,
στη Βηθλεέμ δεν έφτασαν,
ποτέ, οι τρεις οι μάγοι.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
και κούνα την ουρά σου,
απ' των ανθρώπων την ψευτιά,
μακριά της, ξεκουράσου.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
ο κόσμος να μικράνει,
αχ, η Χιονάτη να φανεί...
και οι επτά της νάνοι.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
στου έρωτα τη δίνη
και στης καρδιάς ξεδίψασε...
την πιο καθάρια κρήνη.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
τον ουρανό ν' αγγίξεις,
με το γαλάζιο χρώμα του...
παντοτινά, να σμίξεις.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
στ' απάτητα τού χώρου
και με φωνή τραγούδησε
υψίφωνου τενόρου.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
αμόλησε καλούμπα
και χόρεψε ζεϊμπεκιά,
φλαμέγκο, βαλς και ρούμπα.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
και κόψε το σχοινί σου...
για μια στιγμούλα λέφτερη,
να νιώσει η ψυχή σου!

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
κι αν σπάσουν τα φτερά σου,
με του Ζαλόγγου το χορό...
στ' απέραντα σωριάσου.

Πέτα, ψηλά, χαρταετέ...
και μάθε να πεθαίνεις,
ό,τι αξίζει στη ζωή,
αλλιώς δεν τ' ανασταίνεις.

κουμΕττος κ.
(27/2/2017 - 09:30, λευκωσία)