ΜΙ' ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ ΟΛΑΝΘΙΣΤΗ

Αγιόκλημα το βλέμμα σου, τον πόθο μου τυλίγει,
το σάλιο μου εκκρίνεται στο δέρμα σου να φτάσει,
σαν κόμπρα που αδύνατον φλογέρα να δαμάσει˙
Φακίρη, τρέξε μακριά, προς στ' "όπου φύγει-φύγει!".

Στ' ανήλιαγα τα σκέλια σου το μέλι αναβλύζει,
οι μέλισσες -αδιάκοπα- τρυγούνε τη σιγή μου˙
σαν βάλσαμο η όψη σου ιαίνει την πληγή μου,
ο χνώτος σου ροδόσταγμα δαμασκηνής μυρίζει.

Μι' αμυγδαλιά ολάνθιστη ο έρωτάς μας, φως μου
-ο ήλιος μες στον ουρανό ταξίδι ετοιμάζει-
τα μάτια σου: καθρέφτης μου κι η θάλασσα παφλάζει,
για κόντεψε τα χείλια σου˙ γλυκό φιλί τους, δως μου!

Αδένας μόσχο ελαφιού δωρίζει στ' Άγιο Μύρο,
τ' απύθμενο το χάδι σου μ' αγγίζει και ριγάω,
για άκου με, μην το ξεχνάς: "Αιώνια σ' αγαπάω!",
αρώματα στο διάβα σου σκορπίζουνται, τριγύρω.

Ψυχή μου, όλα, σταματούν κι η Γη μας δε γυρνάει,
καθώς σ' αποχωρίζουμαι, ρωτώ ζωής το λόγο,
με την καρδιά στον ώμο μου - απελπισίας μπόγο-
και μόνο σα σε ξαναδώ ο χρόνος αρχινάει.

Κουμέττος Κ.
(25-8-2012, Λευκωσία)