Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

ANOΠΑΙΑ ΑΤΡΑΠΟΣ

Μια όψη πλέκεις˙ γέρασες στην προκυμαία, 
θωρείς, προσμένεις ελπίδ’ αγάπης να φανεί,
στο Matsu Pitsu ανηφορίζουν Ισπανοί, 
conquistadores με Σταυρό/Χριστό σημαία.

Ρωτάς το γλάρο, μήπως είδε τον καλό σου,
το σώμα στέρφο, λειψή αγκάλη σου˙ ξηρή,
αρμύρα, ξάφνου, σου δείχνει Μοίρα στυγερή,
ο πόνος/δάκρυ, πέφτει προς το μάγουλό σου.

Η προδοσία όλων σου των καρτερώ σου,
με χείλια μοιάζει που τα ποτίσανε χολή,
δοξάρι δίχως να έχει δίπλα του βιολί˙
πώς να πετάξεις; λείπει τ’ άλλο σου φτερό σου.

Στ' αγιάζι, μέσα, φτιάχν' η μνήμη πετιμέζι,
το κύμα σχίζει κλαυθμός/επώδυνος σκοπός˙
το μονοπάτι: η Ανοπαία Ατραπός,
τον Εφιάλτη καταδότη αμφιέζει.

Κουμέττος Κ.
(14-11-2011, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου