ANOΠΑΙΑ ΑΤΡΑΠΟΣ
Μια όψη πλέκεις˙ γέρασες στην προκυμαία,
θωρείς, προσμένεις ελπίδ’ αγάπης να φανεί,
στο Matsu Pitsu ανηφορίζουν Ισπανοί,
conquistadores με Σταυρό/Χριστό σημαία.
Ρωτάς το γλάρο, μήπως είδε τον καλό σου,
το σώμα στέρφο, λειψή αγκάλη σου˙ ξηρή,
αρμύρα, ξάφνου, σου δείχνει Μοίρα στυγερή,
ο πόνος/δάκρυ, πέφτει προς το μάγουλό σου.
Η προδοσία όλων σου των καρτερώ σου,
με χείλια μοιάζει που τα ποτίσανε χολή,
δοξάρι δίχως να έχει δίπλα του βιολί˙
πώς να πετάξεις; λείπει τ’ άλλο σου φτερό σου.
Στ' αγιάζι, μέσα, φτιάχν' η μνήμη πετιμέζι,
το κύμα σχίζει κλαυθμός/επώδυνος σκοπός˙
το μονοπάτι: η Ανοπαία Ατραπός,
τον Εφιάλτη καταδότη αμφιέζει.
Κουμέττος Κ.
(14-11-2011, Λευκωσία)
Μια όψη πλέκεις˙ γέρασες στην προκυμαία,
θωρείς, προσμένεις ελπίδ’ αγάπης να φανεί,
στο Matsu Pitsu ανηφορίζουν Ισπανοί,
conquistadores με Σταυρό/Χριστό σημαία.
Ρωτάς το γλάρο, μήπως είδε τον καλό σου,
το σώμα στέρφο, λειψή αγκάλη σου˙ ξηρή,
αρμύρα, ξάφνου, σου δείχνει Μοίρα στυγερή,
ο πόνος/δάκρυ, πέφτει προς το μάγουλό σου.
Η προδοσία όλων σου των καρτερώ σου,
με χείλια μοιάζει που τα ποτίσανε χολή,
δοξάρι δίχως να έχει δίπλα του βιολί˙
πώς να πετάξεις; λείπει τ’ άλλο σου φτερό σου.
Στ' αγιάζι, μέσα, φτιάχν' η μνήμη πετιμέζι,
το κύμα σχίζει κλαυθμός/επώδυνος σκοπός˙
το μονοπάτι: η Ανοπαία Ατραπός,
τον Εφιάλτη καταδότη αμφιέζει.
Κουμέττος Κ.
(14-11-2011, Λευκωσία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου