ΜΑΝΟύΛΑ ΜΟΥ, Σ' ΑΠΟΘΥΜώ!

Στη μανούλα μου (†)

Προτού μιλήσω... γνώριζες
τα λόγια τής ψυχής μου,
ασπίδα ήσουν, δόρυ μου,
στο δρόμο της ζωής μου.

Αντάλλαγμα δε ζήταγες,
θυσία... η καρδιά σου,
τον πόνο μου τον γιάτρευες,
με τ' Άγιο άγγιγμά σου.

Μες σε βροχές, μπουμπουνητά,
εσύ μ' ανέβαζες ψηλά,
πιο πάνω απ' τα σύννεφα,
να μη βραχώ... να μη βραχώ,
μανούλα μου, σ' αποθυμώ,
μανούλα μου, σε αγαπώ!

Η όψη σου, για μένανε,
στοργή, διαρκώς... γεννούσε
και μες σε κάθε σου φιλί,
βασιλικός ανθούσε.

Θυμάμαι την αγκάλη σου
μοσχοβολούσε δυόσμο.
Τα μάτια σου... πυξίδα μου,
να μη χαθώ στον κόσμο.

Κουμέττος Κ.
19/10/13 - 8:51 π.μ