ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Στέκ' η Μοίρα, δίπλα Πεπρωμένο, 
γνέθουν την πορεία μας στη Γη,
ένα βέλος φεύγει τροχισμένο
κι άλλο νύφη σέρνει με στοργή.

Ψάχνει να 'βρει τρόπο ο ληστής,
κάποιοι -ήδη- μπήκαν σαν ακρίδες,
σπίτια που ξαφρίζουν, αν τα δεις:
τόποι που δεχθήκανε οβίδες.

Δείχνουνε οι δείχτες στο ρολόι:
δέκα τα λεπτά, πριν γίνει μια,
λείπουν χάντρες, κλαίει κομπολόι˙
Νύχτα, για συνάθροισε ζημιά.

Σκότος καταγράφει ο καιρός,
κύρτωσα τη σκέψη μου -θλιμμένα-
ξέρω, ίσως, να 'μαι κι ανιαρός,
σαν τα λόγια βγαίνουν μπερδεμένα.

Μου 'λειψες, χωρίς -ποτέ- να σ' έχω,
φίλα με για πρώτη σου φορά˙
άκου με: "Σε θέλω, δεν αντέχω!",
δίχα σου πεθαίνω στη φθορά.

Σύννεφα γιομάτη η ψυχή,
ρίχνει κεραυνούς με το τσουβάλι,
ήτανε βαθιά, τώρα ρηχή,
έσπασε των φρένων της πεντάλι.

Ξύπνησε η μνήμη, δεν κοιμάμαι˙
γύρω μου γαρύφαλλα -σωρός-
όσα δεν αγάπησα, θυμάμαι˙ 
ίδιος εαυτού μου τιμωρός!

Ξόδεψα ζωής μου τις στιγμές, 
σ' άδεια μεροκάματα του πάθους˙
άνοιξαν, δεν κλείνουνε ρωγμές: 
στίγματα/ξεσχίσματα τού λάθους.

Μέτρησα πληγές μου, συν το δάκρυ, 
έριξα τρεις σφαίρες στο ψαχνό˙
θέλησε της πίκρας μου η άκρη, 
τ' όνειρο ν' αφήσει ορφανό.

Γύρισε της Τύχης ο τροχός, 
μ' άτσαλα με βλέπει ο καθρέφτης˙
δώστε κατιτίς, εδώ, φτωχός, 
μη μου πείτε, αύριο: "Είσαι κλέφτης!".

Κουμέττος Κ.
(23-6-2012, Λευκωσία)