ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

Άναψες την πίπα τής ειρήνης 
κι έστησες αγάλματα χαράς,
ξέσχισες τετράδια τής οδύνης 
κι άρχισες λουλούδια ν' αριθμάς.

Έφτυνες το μέλλον σου σε χώμα, 
άξιον τέκνον ήσουν του Αδάμ,
έψαχνες τα ίχνη σου σε χάρτες, 
γέλαγε οικτρά το Βιετνάμ.

Γλένταγες, βρυκόλακας γινόσουν, 
μέθαγες με αίμα σαν τρελλός,
είχες βλέμμα/στίγμα καιροσκόπου. 
Ξέχασες; Αλλάζει ο καιρός!

Έσερνες σε πλάνες την ψυχή σου 
-τάχατες οι άντρες πολεμούν-
μ' άθλια τα συμφέροντα. Τι κρίμα! 
Τώρα ξέρεις, ποιον υπηρετούν.

Γάζωνες με σφαίρες τη ζωή σου, 
ήθελες γαλόνια τής τιμής,
έλεγες προς όλους και προς όλες:
 "Yπεράνω όλων η Πατρίς!".

Έμπαινες με θράσος μες στις μάχες, 
πάντοτε στην πρώτη τη γραμμή,
είμαι βέβαιος το αγνοούσες, 
πως η "Η πτώση" θα 'ρθει του Καμύ.

Μπέρδευες τα "όχι" με τα "πρέπει", 
ήρωας λογιόσουνα ολκής˙
έτρεμες στη σκέψη, μήπως πάρεις 
μια κονκάρδα όψιμης φακής.

Πέρναγαν οι μήνες και τα χρόνια, 
δίχα ένα χάδι μητρικό.
Πίστευες πως τις πληγές ανοίγει, 
μόνο, ένα βόλι εχθρικό.

Σ' ένα καροτσάκι αγναντεύεις...
θέαμα, που είναι ειδεχθές,
μες στα χέρια σου το κομπολόι...
προσμετρά εγκλήματα τού χθες.

Ξύπνησες, αργά, μα δεν πειράζει, 
έστω κι αν χαθήκαν' εποχές,
είναι κι ήταν' ένδειξη σοφίας...
κάποιες ταπεινές παραδοχές.

Koυμέττος Κ.
(19-5-2012, Λευκωσία)