ΚύΠΡΟΣ, Σ' ΑΓΑΠώ!

στους ξενιτεμένους μας

Στέρεψε το δάκρυ, γύρω ξενιτιά,
κάθε θύμησή σου... μια λαβωματιά.
Πίσω, η καρδιά μου -συνεχώς- θωρεί,
πάρε με, μου λέει... με παρακαλεί.

Ρίγη με τυλίγουν κ' οι αλαργεμοί,
απ' τη γειτονιά μου να 'χα γιασεμί˙
γέρνω το κορμί μου μες στη σιγαλιά...
και της Αφροδίτης ψάχνω αγκαλιά.

Χάλκινο νησί μου, γυρισμού φτερά...
η ψυχή μου πλέκει κι όλο καρτερά...
πότε θα διασχίσει πίκρες κι ουρανούς,
να γλυκανταμώσει φίλους παιδικούς.

Έγιναν τραγούδι: πόνος, καημός˙
μια πληγή, που καίει... είν' ο μισεμός,
ώσπου να 'ρθ' η ώρα -πώς την λαχταρώ-
χώμα να φιλήσω, χώμα ιερό!

Mάνα μου, πού είσαι; Φάνου να χαρείς˙
φέρ' μου της Πατρίδας: νέκταρ τής αυγής.
Σε μπαλκόνι στέκω και σ' αναπολώ,
θάλασσα ο νόστος˙ Κύπρος, σ' αγαπώ!

Κουμέττος Κ.
(4-8-2012, Λευκωσία)