ΑΣΩΜΑΤΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ

Ύψωνα τα χέρια μου, γράπωνα τ' αστέρια,
έγδερνα το είναι μου με τα δυο μου χέρια.
Έφτυνα συγχώρεση! Τι κι αν είχα λάθη;
Άνθρωπος γεννήθηκα, νόμιμα τα πάθη!

Ρούφαγα τον έρωτα μέχρι το μεδούλι,
χόρευα -ξεδιάντροπα- κι άκουγα νταούλι.
Στόχος μου τ' αδύνατα, είχα ταύρου θάρρος,
μ' έφερε ο Μάιος κι έγινα κουρσάρος.

Λήστευα τον πλούσιο -τον χαραμοφάη-
μπάσταρδη η τύχη του, που 'χει για να φάει.
Μοίραζα τα λύτρα μου, να 'χει κάθε στόμα,
φύτευα το δίκαιο, μ' άγονο το χώμα.

Μύρια είπα ψέματα κι ίσως μια αλήθεια,
έδινα σε τζόβενα, μοναχά, βοήθεια.
Έκαιγα τον πόνο μου με ρακί τα βράδια,
πρόσφερα και δέχτηκα των εταίρων χάδια.

Ρήμαξα τα μάτια μου κι όλες τις αισθήσεις,
γλένταγα και μέθαγα μες σε παραισθήσεις.
Μέτρησα τη μάνα μου πόσο με αντέχει,
πάλι στην αγκάλη της να με βάλει τρέχει!

Κουμέττος Κ.
(10-3-2012, Λευκωσία)