ΑΧ, ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΚΙ ΑΝ ΑΡΓΕΙ...

Τα μάτια σου πώς αγωνιούν, 
να δουν τον άντρα που ποθούν,
γυρνούν, θωρούν, δακρύζοντας, 
μα άδειος ο ορίζοντας.

Τα χέρια σου στον αργαλειό, 
υφαίνουν ρήμα: "καρτερώ",
η πίστη σου στεντόρια, 
παρά τα χρόνια χώρια.

Αχ, Πηνελόπη, κι αν αργεί...
ο Οδυσσέας σου θα 'ρθει,
θα μπει μες στην αγκάλη σου,
θα γίνει προσκεφάλι σου˙ 

φως στην Ιθάκη θ' απλωθεί 
-να 'χει βασίλεμα κι αυγή-
αφού -πια- στο βασίλειο
θα 'χει Σελήνη κι Ήλιο!

Μνηστήρες πώς σε λαχταρούν, 
σε τριγυρνούν, πολιορκούν,
μ' αειθαλές το κάστρο σου 
κι ελπίδα είν' το πιάστρο σου.

Καρδιά σου: η ασπίδα σου, 
σε σάρκας καταιγίδα σου,
παλεύεις με τη λησμονιά...
σε κρύο, ζέστη, παγωνιά.

Κουμέττος Κ.
(21-6-2012, Λευκωσία)