ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Η Ειμαρμένη θα 'ριχνε για κάλυψη αλεύρι,
σαν θα 'τρεχα για να κρυφτώ απ' τη σκιά μου πίσω,
φοβήθηκα το "ΟΧΙ" σου -αν έρθει, μη με έβρει-
το σχέδιο μου ετοίμασα, πριχού σε συναντήσω.

Το φόβο μου σημάδεψες στο κέντρο κι είπα:"Διάνα!".
Στην άρνηση μαρμάρωσα κι επήγαν όλα στράφι˙
μονά στο βάθος χτύπαγε, πενθούσε μια καμπάνα,
ενώ εσύ παζάρευες προς πώληση ξυράφι.

Ελπίδες μου τις άπλωσα, ο ήλιος τις στεγνώνει,
το δάκρυ να εξατμιστεί, για να τις σιδερώσω.
Η νύχτα που σε πόθησα, μιτά μου μαραζώνει,
σκεπτόμενη αν την καρδιά, πια, πρέπει να στειρώσω.

Λουλούδι, που με συναντά, μου λέει, άκου κάτι:
"O έρωτας γεννήθηκε μια νύχτα στην αρμύρα!"
Κι εγώ που δε συμπάθησα, ποτέ μου, το αλάτι,
τη μάνα μου ερώτησα˙ κι ας ήταν χρόνια χήρα.

Ο έρωτας, που ένιωσες, μου γράφει μ' ένα βλέμμα,
μπορεί αυτός να φύτρωσε, μονάχα, στη μεριά σου˙
κι αν είναι έτσι, ευτυχώς, ξεδιάλυνες το θέμα,
για τρέξε, τώρα, κι άναψε κερί στην Παναγιά σου.

Κουμέττος Κ.
(13-5-2012, Λευκωσία)