ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ...

Μπορεί να μην ξυπνάμε -πια- μαζί, στο ίδιο στρώμα,
μα πάντα θα σε νοιάζομαι˙ για όσο ζω, ακόμα.
Τα όσα μοιραστήκαμε δεν περιείχαν ψέμα,
αγάπη μου, σε φώναζα: με στόμα και με βλέμμα!

Αχ, ταίρι μου -αξέχαστο- αυτός που είμαι τώρα,
μερίδιο του διαμόρφωσες με τα φιλιά σου/δώρα.
Με σεβασμό θα σε θωρώ˙ μιας κι ήσουνα πνοή μου,
η γέννηση, ο θάνατος, χαρά μου κι οιμωγή μου.

Σαν χθες, σφιχτά τα χέρια μας, θυμάμαι, να κρατάμε
και των καρδιών μας τις γραμμές με χάδια να ρωτάμε:
"Aν είμαστε οι τυχεροί... σ' αυτήν, εδώ, τη ζήση,
π' αντάμα θ' αντικρίσουμε τον ήλιο μας στη δύση!".

Οι δικαστές μάς κοίταξαν -κι η Μοίρα- μ' ειρωνεία,
σαν να 'μασταν κι οι δυο τρελλοί˙ ζωής παραφωνία.
Ακούσια μάς μετάγγισαν του σχίσματος το στίγμα,
που είχε για κατάληξη: του έρωτα το ρήγμα!

Κι αν ύβρις θεωρήθηκε κι αν ήρθε τιμωρία:
"Oι δρόμοι να χωρίσουνε μες στην αδιαφορία",
για ένα δε μερίμνησαν κι αμέλησαν να δούνε:
"Πως όσοι αγαπήθηκαν, τον άλλον δεν ξεχνούνε!".

Κουμέττος Κ.
(7-10-2012, Λευκωσία)