ΘΕΣΣΑΛΟΝίΚΗΣ ΟίΝΟΣ

To χάδι σου, στη μνήμη μου...
ραγίζει την πνοή μου,
ραντίζει με τριαντάφυλλα
τού πόνου τη ρωγμή μου.
Η όψη σου, σαν Παναγιάς,
κρατά στα χείλη κρίνο,
μοσχοβολάς χρυσάνθεμα,
Θεσσαλονίκης οίνο.

Τα μάτια σου, ολόγιομα
-ανέσπερα φεγγάρια-
σαν με κοιτάζουν μ' έρωτα...
ο Mozart γράφει άρια.
H πλάση μοιάζει, δίχα σου,
με στέρφα γη Σαχάρας,
με μελωδία, άγαρμπη...
ξεκούρδιστης κιθάρας.

Το σώμα σου, μια άγκυρα...
στο βένθος τής καρδιάς μου,
τα χείλια σου -αμάραντα-
αστέρια τής νυχτιάς μου.
Σαν άλογο, ασέλωτο...
θυμάμαι την αφή σου,
ζωγράφιζες στο δέρμα μου...
την άρρητη γραφή σου.

Στα όνειρα τα δάκρυα σου...
τρέχουνε σαν με δούνε,
σαν τον κισσό -τριγύρω μου-
να τυλιχτούν ποθούνε,
να πλύνουν με νερό, κρασί...
το άμοιρο κορμί μου˙
με άνθη σε στολίζουνε,
μου λες, οι καθαρμοί μου.

Σαν το ξημέρωμα φανεί...
κι ο ήλιος βόλτ' αρχίσει,
το πούσι, όλο, της αυγής
-γαλήνια- θα διαλύσει,
μα θα αφήσει, έσω μου...
για souvenir να έχω:
το χάδι σου, αγάπη μου,
να νιώθω... για ν' αντέχω!

Κουμέττος Κ.
(28-7-2011, Λευκωσία)