ΕΥΑ

Την έκτη μέρα -πλευρική- μια μήτρα σού 'πε: "βγαίνεις",
το σώμα σου, αχόρταγο... της ηδονής τρομπέτα,
ο Shakespeare θα συνέγραφε: "Ρωμαίο κ' η Ιουλιέτα!",
τις νύχτες, πλέον, ο Αδάμ... δε θα γυρνούσ' εργένης.

Ολόγυμνη... σεργιάνιζες, φορώντας λίγο χνούδι,
σκορπούσες ρίγη έρωτα, τα δέντρα σ' εποθούσαν,
στη σκιερή αγκάλη τους, εντός, σ' ελαχταρούσαν,
ν' απλώσουν το κλαδάκι τους... το χάδι τους λουλούδι.

Χορτάρι... που επάταγες, ερέθιζες τη ρίζα,
οι λίμνες σ' εκαλούσανε, για να γευθούνε πόθο,
αδύνατον, το πρώτο σου παιδί να ήταν νόθο,
μιαν άλλη σού εφύλαγε η αμαρτία μίζα.

Το χέρι σου εμήδισε -στο φίδι πουλημένο-
βαστούσε μήλο κόκκινο -"black list" του Παραδείσου-
να έβρεις τρέξε φόρεμα... βιάσου -τώρα- ντύσου,
ωσάν το ήθος σε κοιτά, ολίγον μπερδεμένο.

Το παραμύθι τέλειωσε, προτού καλ' αρχινίσει,
η γνώση σκλάβους θέλησε να έχει υπηρέτες,
σε κάθε ράτσα όρισε, ποιοι θα 'ν' οι ταξιθέτες,
ο χρόνος καταδίκασε τη σάρκα να λυγίσει!

Κουμέττος Κ.
(8/3/2009, Λευκωσία)