ΠΡΟΣΚΛΗΤήΡΙΟ ΠΕΣόΝΤΩΝ

για την τραγωδία στο Μαρί

Κρατά η Μοίρα βρέφος μες στην αγκαλιά της,
να μας το δώσει, δεν το κάνει η καρδιά της...
εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται με λόγια,
παντού ηλίθιοι, μα κι ανεύθυνα λαμόγια.

Συνωμοσία, Θοδωρή μου, των μετρίων...
είν' η ζωή μας παιχνιδάκι των αχρείων,
μα σαν το χέρι σε μια κάλπη επιλέγει,
τα κεραμίδια θα 'ναι στη δικιά του στέγη.

Το αίμα στάζει... κ' η ελπίδα παραπαίει...
δίπλα ο κύρης, μόνος... κάθεται και κλαίει.
Νάτη κ' η μάνα... που προσεύχεται σε Άγιο,
ψάχνει για να 'βρει εξωκόσμιο κουράγιο.

Ο πόνος ρέει, σαν ποτάμι στες ψυχές τους,
δίχως αξία τής ζωής οι μετοχές τους.
Πώς να χαρούν, πια, τ' ολόγιομο φεγγάρι;
Έχουνε χάσει στην ευχή τους το "μακάρι".

Πώς να τ' αντέξουν; Το κενό βαθιά ματώνει,
μαύρο μεσίστιο ανυψώνουνε σεντόνι...
σαν η Πατρίδα καταγράφει εκλειπόντες,
στο προσκλητήριο δεκατρείς είναι απόντες.

Κουμέττος Κ.
(17-7-2011, Λευκωσία)