ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ

Μελτέμια γλάρων σάλταραν, πάν' στο Αιγαίο τσάρκα,
χωρίς πανιά ο έρωτας... δίχως κουπιά η βάρκα.
Θλιμμένο στίγμα συννεφιάς μες στο χαμόγελό σου,
σκιαγραφεί πόνο καρδιάς, κρυμμένο μυστικό σου.

Το κύμα σβήνει στον αφρό, κοχύλια αναδύει,
στη Γέφυρα των Στεναγμών -το δάκρυ παραλύει-
σαν τη διασχίζει βογγητό από ψυχής πυθμένα,
προς τι η δίκη εν κρυπτώ; Όλα τετελεσμένα!

Το μερτικό εξαγοράς κράτα το -κι ας χαθούμε-
μπορεί ξανά, αγάπη μου, στο μέλλον να βρεθούμε.
Κι αν με κοιτάς σαν άγνωστο, που -τάχα- δε γνωρίζεις,
στο άρωμά μου θα λαλείς: Νύχτες γνωστές μυρίζεις!

Κουμέττος Κατσιολούδης
(5-8-2011, Λευκωσία)