ΦίΛΟΙ... ΓΙΑ ΠάΝΤΑ!

Άνθη ψυχής μοσχοβολούν,
ωσάν βρεθείτ' αντάμα.
Είν' η φιλία, φίλοι μου,
πολύ μεγάλο πράμα!
Οι ώρες γένουνται στιγμές,
το ψέμ' αποποιείστε,
οι μάσκες πέφτουν στη γωνιά,
μαζί... δεν προσποιείστε.

Φίλος την πόρτα δε χτυπά,
ανοίγει μέσα μπαίνει,
ξέρει καλά, πριν του το πεις,
αυτό που σου συμβαίνει.
Παρών μ' ένα χαμόγελο...
το δάκρυ σού στεγνώνει
και το τραπέζι τής καρδιάς,
απλόχερα, στο στρώνει.

Η πλάση στέκει έκπληκτη...
στη θέα τής φιλίας,
μέσα δεν έχει, πουθενά,
σημάδι αγγαρείας.
Το χρόνο ντύνει όμορφα
με ευωδιές τού Μάρτη,
μοιάζ' η φιλία, φίλοι μου,
παιδιών να είναι party.

Προσκάλεσε τον φίλο σου
να έρθει στες χαρές σου,
όχι, μονάχα, να τον θες
να γιάνει τες πληγές σου.
Μην περιμένεις θαύματα,
μεγάλα, κούφια λόγια,
των φίλων σύντομα κι απλά,
λιτά τα δρομολόγια.

Το αίμα δίδει συγγενείς,
μα η καρδιά γελάει,
μες στο ταξίδι τής ζωής...
εκπλήξεις σού φυλάει.
Τι κι αν η Εύα τον Αδάμ...
αμάρτησε με μήλο;
Στον κόσμο νιώσε τυχερός...
αν έχεις έναν φίλο!

Κουμέττος Κατσιολούδης
(5-4-2009, Λευκωσία)