ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Αλύγιστη να σε θωρώ, 
ω Σκέψη, στες αρχές σου,
ουδέποτε να εκτραπείς 
απ' το δικό σου δρόμο,

σημάδι να 'χεις φωτεινό
τού ήθους διδαχές σου˙
θα δεις πως έτσι, ευτυχώς,
διαλύεις κάθε τρόμο.

Σειρήνες πάθους κι αν φανούν,
κλειστά έχε τα ώτα,
ουδέναν μην τοποθετείς,
μπροστά από εσέναν,

γιατί σαν έρθει η "Στιγμή",
να ξεύρεις πρώτα-πρώτα,
εσύ, γυμνή, θα ζυγιστείς,
χωρίς άλλον κανέναν.

Γερά στα χέρια να κρατάς
του βίου σου τιμόνι,
ανέμοι κύματα γεννούν
-φουρτούνες, δίχως οίκτο-

η κάθε δυσκολία σου,
διπλά να σε πεισμώνει
κι αν κάτι δεν το προσπερνάς,
στη λήθη μέσα ρίξ' το.

Ω Σκέψη, στάθου όρθια
κι ανέμισ' τα φτερά σου,
μονάχα, 'σύ καθοδηγάς
το πώς ζωή θα ζήσεις,

προσπάθα, φέρ' την έσω σου,
τη Μοίρα στα νερά σου,
το Γόρδιό σου το Δεσμό
να κόψει, αν δε λύσεις.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(22-10-2011, Λευκωσία)