ΦΕΓΓΑΡόΛΟΥΣΤΗ ΡώΜΗ

Μια νύχτα -φεγγαρόλουστη- 
στη Ρώμη θα βρεθούμε,
θα με ρωτάς, αγάπη μου, 
αν ζει αυτό που ζούμε!

Θα βρέχει αστερόσκονη,
καθώς θα σ' αγκαλιάζω,
σαν Καίσαρ, αυτοκράτορας...
της πλάσης θα φαντάζω.

Ο Τίβερης θα κολυμπά
μες στην Αιώνια Πόλη,
σαν το παιδί -το γελαστό-
σ' Ιούλη μήνα σχόλη.

Τo κάλλος τής καρδούλας σου:
χρυσό τού θέρους στάχυ,
στο Κολοσσαίο έπαθλο,
που θέλουν μονομάχοι.

Μια νύχτα φεγγαρόλουστη
-που δε θα λησμονήσω-
με δυο φιλιά το "Σ' αγαπώ!"
στα χείλια θα στο χτίσω.

Τα μάτια σου, μισόκλειστα...
θ' αράζουν μες στον πόθο˙
αλήθεια, στον Παράδεισο...
μαζί σου -μόνον- νιώθω!

Κουμέττος Κ.
(19/9/2012, Λευκωσία)