MIA ΣΑΝΤΟΡίΝΗ: έΡΩΤΑΣ!

Γίνε το φινιστρίνι μου...
τον κόσμο να κοιτάζω, 
πελάγη, τον ορίζοντα,
τ' αστέρια, τη Σελήνη.

Μάτια μου να 'ν' τα μάτια σου:
Κυκλάδες ν' αγκαλιάζω,
ο θόλος να 'ναι τ' ουρανού...
ταβάνι μας σε κλίνη.

Μια Σαντορίνη: Έρωτας˙
κι εμείς μικρά βαπόρια,
δώσ' μου στην Οία "μια στιγμή",
να σ' την βαφτίσω "πάντα",

μ' ένα φιλί να σε γυρνώ
σ' ωριόπλουμ' ασπροχώρια˙
στων χειλανθών σου την πλωριά...
να γεύομαι λεβάντα!

Φύσα στο χρόνο μου πνοή,
καρδούλα μου, ζωή μου,
η όψη σου στη σκέψη μου,
σα λάβα που κυλάει.

Δέξου να 'σαι αγάπη μου,
φωνή μου κι ακοή μου˙
κ' η Γη για χάρην μας, εμάς
-μονάχα- θα γυρνάει!

Κουμέττος Κ.
(16/6/2012, Λευκωσία)