ΞΕΤΣίΠΩΤΗ ΑΥΘάΔΕΙΑ

Τρεις συλλαβές το "Σ' Α-ΓΑ-ΠΩ!", 
στα χείλη μου σκουριάζει,
ψάχνω καρδιά για να το πω, 
τριγύρω μου... τ' αγιάζι.

Έχω μια θλίψη παγερή
-ρακένδυτη στο κρύο-
ξύνω αγάπης μια πληγή˙
χαμένο μου λαχείο!

Χίμαιρα με ακολουθεί
των κίβδηλων ερώτων,
σπέρνει μια θέα δέρματος...
σε ρέμβη ενεστώτων.

Γείσος γεννάει τη σκιά,
τα μάτια μου καλύπτει,
στέλνω γαρδένιας ευωδιά,
με δίχα παραλήπτη.

Σύμπαντος ο ορίζοντας...
προς άγνωστο πηγαίνει
κι άνεμος βράχου σε ακτή
τραχύτητα λιαίνει.

Σώματα καλλωπίζονται,
υπόδουλα στη μόστρα,
πάθη στεγνώνουν, γρήγορα,
στης κλίνης την απλώστρα.

Μέθυσε ο Πλατύς Γιαλός...
σε Μύκονο, σε Σίφνο˙
ψάλλουν με οίστρο τα κορμιά,
προτού πνιγούν σε ύπνο.

Μπρούμυτα, μα κι ανάσκελα...
γυρνούν, αλλάζουν στάσεις˙
ρύθμιση καθορίζεται...
υπό τις περιστάσεις.

Μπέρδεψα το ωράριο,
σε άλλου πήγα βάρδια,
γιόμισε ο κοσμάκης μας...
ξετσίπωτη αυθάδεια.

Άλλος ξυπνά στο πλάι μας,
το βράδυ μ' άλλον πάμε˙
άνθρωποι ίσοι! Ίδιοι;
Βρε, ποιον εξαπατάμε;

Κουμέττος Κ.
(17/7/2012, Λευκωσία)