ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ... ΑΝ ΕΡΘΕΙΣ, ΕΛΑ!

Μες στο χθες μας ανατρέχω, δάκρυ ξέθωρο κυλά,
σαν τυφλός σ' αναζητάω, με τα χέρια τεντωμένα.
- Πώς χαθήκαμε, καλή μου; Είν' τα θέλω μας δειλά,
τώρα όσα και να πούμε, πίκρας λόγια... πληγωμένα.

Σε μια θύμηση σ' ακούω και τις λέξεις συγκρατώ,
η φωνή σου σιγολέει: "Κάτσε μια στιγμή -λιγάκι-
σ' αγαπάω, σε φυλάγω μες στη μνήμη φυλαχτό,
τ' άγγιγμά σου στο κορμί μου: γιατρικό του και φαρμάκι!"

Ραγισμένες αναμνήσεις -ραγισμένο το γυαλί-
παραμύθι τ' όνειρό μας... μες σε Χαλιμάς αιθέρες˙
πέταξε ψηλά και πάει μ' ένα μαγικό χαλί,
ορφανές θωρώ στο "Μέλλον" τής χαράς μας τις ημέρες.

Κάθε χάραμα σε ψάχνω, μα εσύ στο πουθενά˙
ζεματάει το κενό σου την ψυχή μου, σα διαβαίνει
κι απομένω να μετράω ξημερώματ' αδειανά,
ό,τι έχω αγαπήσει, νύχτα -άσπλαχνη- το παίρνει.

- Μην αργείς, αν έρθεις... έλα! Η καρδιά μου σε ζητά,
κάθε Ώρα -σαν περνάει- Σινικό μάς χτίζει τείχος˙
κι αν τα μάτια μου δε βλέπουν, θα σε δω ψηλαφητά
κι όταν πάρω το φιλί σου, θα 'ναι γνώριμος ο ήχος!

Κουμέττος Κ.
(26-8-2012, Λευκωσία)