ΜΟΝΟΓΕΝΝΗ ΤΖΙΑΙ ΠΛΑΣΤΗ ΜΑΣ!

Toν Γιον Σου, Θεέ μου, έπεψες,
να ’ρτει να μας ποσπάσει
-αντάν μετανοήσουμεν-
πέρκ' η ψυσσή μας πνάσει.

Θεάθρωπος για χάρην μας,
γεννήθην μοιαστός μας
τζι' η πλάση αναφώνησεν:
“Xριστέ, το φως Σου δος μας!”

Της εκκλησσιάς μας τζιεφαλή, τζιαι της ζωής πληρότης,
Μονογεννή, σ’ ευκαριστά, που ’ρτες η αθρωπότης.
Μονογεννή τζιαι Πλάστη μας, μες στων καρκιών τα βάθη
για έμπα τζιαι συγχώρα μας˙ αθρώπων εν’ τα λάθη!
(Μονογεννή τζιαι Πλάστη μας, που δκιας ζωής ουσίαν,
τη δεύτερήν σου καρτερώ στον κόσμον παρουσίαν.
Στον τζίηπον της Γεσθημανής, στη γην της Ιουδαίας,
Κριτής να γένεις τζι’ Ιδρυτής Ιερουσαλήμ της Νέας).

Για λλόου μας τον Γολγοθάν
ανέβης, εν αρνήθης,
σταυρώθηκες τζι’ απέθανες
τζι' ύστερις ανεστήθης.

Παράεισον μάς έδειξες
τζι' οι προσευτζές μας ξεύρουν,
μιτά Σου μόνον, μανιχά,
διτζαίωσην θα έβρουν.

Ποίηση: Koυμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/Ερμηνεία: Πάτερ Ιωσήφ Σκέντερ