ΤΥΦΛόΣ ΒΑΡΔάΡΗΣ

Τα μάτια μου, μ' έναν πυρσό...
θα κάψω μεσημέρι,
μες στο σκοτάδι θα πνιγώ, 
αν άλλην πλεύση πάρεις˙

στο διάβα μου -όποια βρεθεί-
γλυκό μου τζιβαέρι,
δυο τρύπες μαύρες θα θωρεί˙
κι εγώ τυφλός Βαρδάρης.

Ροή θα έχω άστατη,
θα μουρλαθ' η πυξίδα,
θα βγάζω ήχο άγαρμπο
ξεκούρδιστης κιθάρας,

θα δίνω στίγμα άγνωστο:
Χαμένης Ατλαντίδας˙
τη μέρα θα 'μαι η Σαπφώ,
τη νύχτα ο Καλδάρας.

Με δίχα την αγάπη σου,
αλήθεια, πώς θα ζήσω;
Στα χρόνια μπολιαστήκαμε...
σ' εξάρτησης ρουτίνα˙

αδύνατον με άλληνε
σε στρώμα να ξυπνήσω,
φοβάμαι πως με την καρδιά
θα μπω σε καραντίνα.

Η όψη μου δε θα γελά,
ωσάν γελάει τώρα,
τα λόγια μου θα 'ν' άγευστα
-πια- δε θα στάζουν μέλι˙

ομπρέλα δε θα μεριμνώ,
για να κρατώ σε μπόρα,
μακριά απ' όλες θα γλιστρώ˙
θα με βαφτίσουν: χέλι!

Ο έρωτάς μου, τίτλο του:
το όνομά σου φέρει.
Οι ρίζες μου στο χώμα σου
και σε χαρά και θλίψη˙

της έγνοιας μου λεζάντα της,
εσύ, γλυκό μου ταίρι.
Ευχή μου και φροντίδα μου:
ο πόθος, μη μας λείψει!

Κουμέττος Κ.
(12/6/2012, Λευκωσία)