ΠΑΡΕΛΘΕΤΩ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟΝ

Σ' ένα φιλί κατάδοσης, η Μοίρα Σου γραμμένη,
η νύχτα Σε αγκάλιασε γιομάτη με συμπόνοια,
στον κήπο της Γεσθημανής ποτήριον Σ’ αναμένει,
γιομάτο αμαρτήματα: οικτρά, μα κι υποχθόνια.

Ξενύχτησες με προσευχή, φορτίο Σου ν’ αντέξεις
κι αν Σ’ έζωναν, Θεάνθρωπε, πίκρα ψυχής και πόνος,
είναι μικρές κι αδύνατες να διηγηθούνε λέξεις,
τα όσα θα κουβάλαγες εις τον Σταυρό Σου μόνος.

Οι μαθητές κοιμόντουσαν στου φεγγαριού το στρώμα,
ενώ Εσύ γονατιστός, λουσμένος μ' αγωνία,
κι αν έσταζ’ ο ιδρώτας Σου σαν αίμα εις το χώμα,
προσέβλεπες σ' Ανάσταση, ζωής κοσμογονία.

Τα λόγια Σου αντάμωσαν τρισάκις πεπρωμένο,
η Εύα, δίπλα κι ο Αδάμ, Σε κοίταγαν με τύψεις,
μα του Πατρός Σου θέλημα εις τες Γραφές δοσμένο,
προόριζε Υιό Μονογενή να πιεί ποτήριον θλίψης.

Παρελθέτω το ποτήριον από τον Χριστόν τον Κύριον,
παρελθέτω το ποτήριον, πλήθους αμαρτιών πειστήριον,
σαν ο Γολγοθάς προσμένει Σταύρωσης Μέγα Μυστήριον,
βρήκε όλ’ η ανθρωπότης θύμα Θείο εξιλαστήριον.

Τα χρόνια δέκα πέρασαν στων Ελαιών τον κήπο,
όπου, εκεί, λεν θα γενεί Δευτέρα Παρουσία,
του Ρόδου του Αμάραντου καρδιάς κύκνειο χτύπο,
ακούστε, πριν αναληφθεί ως Άμεμπτη Οσία!

Το δρόμο ακολούθησε, που χάραξε ο Υιός της,
στον κήπο της Γεσθημανής Τον είδαν μαθητές Του,
ανέβηκε Θεάνθρωπος, Ιησούς Μονάκριβός της,
στον τόπο προίκα άφησε: τις Άγιες προσευχές Του.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(12/4/2012 - 14:09, λευκωσία)