ΙΣΟΒΙΑ ΑΓΑΠΗ!

Ανηφοριά ανείπωτη είν' της καρδιάς ο δρόμος,
γράμμα μ' αγάπης καημό φέρνει ο ταχυδρόμος,
σφραγίδα ένα σου φιλί, δίπλα το δάκρυ κρίνο,
φλογέρα παίζει ο βοσκός, σαν κλαίει το κλαρίνο.

Ο έρωτάς μας φυλακή, ισόβια δίχως χάρη,
έντομο είναι έγκλειστο, γύρω του κεχριμπάρι,
με μάτια θάλασσες πλατιές, οι κόρες τους ανθώνες,
πανιά είναι τα βλέφαρα, τα φρύδια ανεμώνες.

Πόσο πολύ σ' αγάπησα να εύχεσαι μη μάθεις,
ήσουνα άστρο φωτεινό, μα ύστερις εχάθης,
έπεσες μες στην ξενιτιά, αντάμα η ευχή σου,
ο πόθος δισκοπότηρο κι η μοίρα προσευχή σου.

Ταξίδι κίβδηλο μακριά, χωρίς τροχιά αλήθειας,
βρέχει η θλίψη μοναξιά, απόν στίγμα βοήθειας,
σε πλάνεψε ο μισεμός κι ο νόστος σε τυλίγει,
μαχαίρι μέσα σου βαθιά με θύμησες σου μπήγει.

Τα χέρια μου πώς λαχταρούν να σε γιομίσουν χάδια,
σε καρτερ' η αγκάλη μου, για κοίτα είναι άδεια,
ισόβια η αγάπη μου στην πόρτα σ' αναμένει,
σαν βάρκα σε μουράγιο, παντοτινά, δεμένη.

Koυμέττος Κ.
(27-7-2011, Λευκωσία)