ΤΡύΠΙΟ ΔίΧΤΥ

Νύχτες αδειανές, δίχα το κορμί σου,
μες σ' αστροβουτιές, ψάχνω την ευχή σου,
μπας και με ιδώ, λέξη να 'μαι μέσα,
να 'χω λίγο φως μες στο δυστυχώς...
μια κρυφή μετρέσα.

Φθινοπωρινά ψάχνω πρωτοβρόχια,
έρως/πυρετός... τα φιλιά σου/ζώχια,
που τα κυνηγώ μεταμεσονύχτι,
μα του στείρου μου, αχ, τ' ονείρου μου...
τρύπιο είν' το δίχτυ.

Πέτρα θα γενώ, βράχος μες στο χρόνο
κι όσο σε ποθώ θα σε βαλσαμώνω,
πίσω, σπιθαμή... όχι, δε θα κάνω,
έμαθα να ζω, πλέον, δεν πενθώ...
κι ας διαρκώς σε χάνω.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(17/10/13 - 17:37, λευκωσία)