ΣΧΟΛΕΙό ΜΟΥ

Σχολειό μου, πόσο σ' αγαπώ! Αυτί ν' ακούσεις στήσε˙
για όλα σε ευχαριστώ, για όσα ήσουν κ' είσαι.
Αντάμα -κάθε μας στιγμή- γιομάτη συγκινήσεις,
θυμάμαι... κλαίω και γελώ μ' αυτές τις αναμνήσεις.

Θυμάμαι το θρανίο μου, στο χέρι μου σβηστήρι,
μαλώνω με τον διπλανό, που ήταν πειραχτήρι,
θυμάμαι το μολύβι μου -το έξυνα, συνέχεια-
η μόνη μου σπατάλη μου... ο κόσμος μου; ανέχεια!

Σχολειό μου, τότε, στα χωριά -αγαπημένοι τόποι-
γονείς πώς ήταν οι καλοί μάς μάθαιναν οι τρόποι
κ' οι δάσκαλοί μας, στοργικά... μας δώριζαν το φως τους,
σαν νόμος απαράβατος: ο λόγος ο δικός τους.

Ο πράσινος ο πίνακας; Τον κοίταγα με τρόμο,
παρά, εκεί, ν' ανέβαινα˙ βρε, κάλλιο λαιμητόμο.
Κορδώναμε σαν πιάναμε πινέλο και παλέτα,
με πίνακες προπαίδειας; η σχέση μας: βεντέτα!

Σχολειό μου, μη θυμώνεσαι˙ παιδάκι είμ' ακόμα,
το δέρμα μου το λιγοστό, ίσα καλύπτει σώμα.
Χαμόγελα έχω πολλά και θέληση μεγάλη,
για κράτα με μες στη ζεστή... ζεστούλα σου αγκάλη!

Θυμάμαι στα διαλείμματα: ψωμάκι, χαλλουμάκι˙
οι τυχεροί αν είχανε μπουκίτσα σαλαμάκι.
Μασάγαμε και παίζαμε -τα γόνατα στο αίμα-
τρεχάλα, μπάλα ή κρυφτό; ακούραστο το βλέμμα.

Σχολειό μου, μάθε γράμματα σε όλα τα παιδιά σου,
σπουργίτια είναι, κάθουνται επάνω στα κλαδιά σου.
Aπό μικρά σε διάλεξαν, για να τους δώσεις γνώσεις,
σε κάθε τάξη, πάμπολλες... της Αλφαβήτας στρώσεις.

Κουμέττος Κ.
(21/2/2012, Λευκωσία)