ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!

Κoύφια όνειρα σ’ εκπτώσεις πουλάνε,
πεινάν’ οι αξίες, δεν έχουν να φάνε,
μίζεροι άνθρωποι, νεκροί περπατάνε,
κεφάλια σε ώμους, λειψά, κουβαλάνε.

Οι μέρες αντίγραφα ρουτίνας στη ζήση,
ασπρόμαυρη έγινε κι αυτή μας η φύση,
η πλάση ολάκερη προσδοκάει να δύσει,
απόμακρ’ η άνοιξη, να ’ρθει, θα αργήσει.

Ξυπνάμε, μετέωροι, στο μαύρο μας χάλι,
μεθάμε, ανώφελα, σ’ ανούσια κραιπάλη
και ματαιόδοξ’ αήθη σ’ ολόλευκη ζάλη
σκορπάμ' ενδόμυχα και λέμε: "Xαλάλι!".

Το μέτρο, πια, μέσα μας το ’χουμε χάσει
κι η ελπίδα απόκληρη μάς έχει περάσει,
μα ’μείς στον κοσμακη μας, δίχως οξεία,
αρδεύουμ' αδιάκοπα... την πλεονεξία.

Η Ώρα Μηδέν˙ πια -επιτέλους- ας φτάσει!
Εκτός και αν ήρθε˙ ή λες να έχει ξεχάσει;
Να φέρει το φως, να θηλάσουμε ήθος,
απ’ της μάνας μας, πάλι, το Άξιον Στήθος.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(8/3/2008, Λευκωσία)